otobüsteydim..

Otobüsteydim. Nereye gittiğimin bir önemi yoktu. Ya işe gidiyordum, ya da işten dönüyordum. Sabah veya akşam olmasının de bi önemi yoktu yani. Hem sahi, zamanın ne önemi vardı ki; o, işte ordaydı. Öylece koltuklardan birine, kalabalığın içinde tüm yalnızlığıyla oturmuş, bana bakmıyordu. Bense ondan başkasına bakamıyordum bile. Baktım.. baktım.. baktım..
ama o hala bana bakmıyordu;

Oysa başını kaldırıp bana bakmalıydı
Gözgöze dalmalıydık uzunca bir süre.
Bir kaç durak kaçırmalı, ineceğimiz durakları ardımızda bırakmalıydık.
Beni gördüğü an "şimdiye kadar nerdeydin" deyip hemen aşık olmalıydı bana.
Cevap vermemi beklemeden "niye geç kaldın bu kadar" diye hesap sormalıydı.
Oysa duymadığı için olsa gerek anlamıyordu beni,
çünkü sadece ben ona bakıyordum.
o ise; oturduğu yerde, tüm yalnızlığına rağmen farkımda bile değildi..