Sonbahar bit artık, git içimden, siktir ol gitttt

Yeni bi eve taşınıyorum. Hani uzun zamandır inşallah tutulmamıştır diye ard arda dua edip durduğum o ev varya, işte ona taşınıyorum. Taşınıyorum diyorum ama, evi toparlamaya kalkınca hiç bir şey'im olduğunu gördüm. Hiç bir şey'im var benim. Sanırım o yüzdenmiş kaç gündür nasıl taşınacağımı bilmeyişim. Kendimi oyalayışım, sonra yaparım deyişim, son güne bırakışım. Demekki hiç bir şey'sizliğimle bir kaç gün öncesinden karşılaşmak istememişim. Oysa geciktirmişliğim hiç bir şey farkettirmiyor. Şimdi toparlamaya kalkışsam, kucaklayıp götürebileceğim kadar eşyam var.

Şöyle uzanıp göz ucuyla eve baktığımda, eşyalar dışında gördüğüm tek şey ne kadar zavallı, ne kadar kimsesiz olduğum. Bana, benden başka acıyacak hiç kimse de yok. Sonra dönüp kendime bakıyorum "ulan zaten ne bokumki ben" diyorum. Ama sonra "yo yo sakın kedine böyle hakaret etme" diyorum. Böyle bir kaç dakikada bir, kendi kendime konuşuyorum. Bi acıyorum, bi acımıyorum. Kendi içimde gidip gidip geliyorum. Gidip gelmelerim artık canımı acıtmıyor, alıştım nasılsa...

Bu düşüncelerin ardından, geçmişte belki yararı olur deyip aldığım kitaplarda, okuduğum o kendi kendini motive etme zırvalıkları aklıma geliyor. Hani "her şey kendini sevmekle başlar" diye dedikten sonra uzayıp giden saçmalıkların bir araya toparlandığı kitaplar. Hani sırf parayı vurup, kenara çekilme hevesiyle yazılan cümlelerin bir araya toparlandığı kitaplar. Bir yol gösterdikleri falan yok, gösterdikleri tek şey çıkıştaki KASİYER...

Ama tüm bunlara rağmen, belki gerçekleşme olasılıkları vardır deyip umut bağlıyorum, kendi kendimi kandırmaya çalışıyorum. En azından hakaret etmek yerine, kendi kendimi sevmeyi öğrenmeliyim diyorum. Zaten bu aralar onu yapmaya çalışıyorum. Hani hep başkalarını seviyorum ya, farkettim ki kendimi hiç sevmemişim. Kendime hiç zaman ayırmamışım. Nerem eğri, nerem doğru hiç bakmamışım. Öyle sıradan, bir et yığını gibi hayatıma devam etmişim bunca süre. Ailem hiç sevgisini göstermediğinden olsa gerek, bende hiç kendimi sevmemişim ve hep başkaları tarafından sevilmeyi umut etmişim. Hep sevilmek, beğenilmek ve tanımadığım insanlar tarafından arzu edilmek istemişim. Sonuç mu; hastalıklı bir ruh olup çıkmışım.


Ama bilmiyorum, bu yeni evden o kadar umutluyum ki...
Sanki harikalar diyarına geçiş yapacağım gibi geliyor. Aslında yapacak başka bir şeyim olmadığı için öyle olacak diye umut ediyorum...

Sıkıldım yazmaktan. Bugünlerde yazdıkça kendi kendimi böyle pis bunaltıcı bir hava durumuna sokuyorum.  Sanırım hep sonbahardan olsa gerek.
Kimbilir, belki sonbaharın da suçu yoktur. Hani başka bir mevsimde olsam bile, suçlayacak kimsem olmadığı için o bulunduğum mevsimi suçlardım. Zaten mevsimlerin suçu yok gibime geliyor. Suç bende. Nefretimi ona yönlendiriyorum. Keşke suçlayacak biri'm olsa. Ama insanın suçlayacak birinin bile olmaması ne kadar kötü. 


Ayhhh bu aralar sürekli böyle şeyler yazdığım için kendimden miğdem bulanmaya başladı. Hep sonbaharın etkileri bunlar. Hep sonbahar yüzünden heppp. Bit artık sonbahar bitttt.