-->

21 Ekim 2019

bir şey aramak

16 Ocak 2017, saat 21:49'da not olarak şunu yazmışım "Eski ben ile şimdiki ben’i düşündüm. O sürekli sevilmek isteyen ve etrafta sevmek için birini arayan beni."

Yukarıdaki notu yazmamın üzerinden nerdeyse 3 yıl geçmiş ve çok şükürki, artık sevilme duygum o kadar yoğun değil. Bununla beraber sevme duygumda da düşüş var. Yani özetle; artık, sürekli sevilmek ve sevmek için yanıp tutuşmuyorum. Sönmüş bir volkan gibiyim ve biliyorum ki; asla faaliyete geçmeyeceğim. Çünkü hem kendime, hem hayatına girdiklerime zarar veriyordum.
Tabii en başta kendime zarar verdiğimi söylemeliyim. Sırf kendime zarar vermemek için bile olsa o duygudan kurtulduğum için çok mutluyum.

Bu adsız duygudan kurtulma serüvenim ise kolay olmadı. Canım çok yandı, çok can yaktım.
Ordan oraya savrulmalarım, sürüklenmelerimin ne kadar yorucu olduğunu bi ben bilirim, bi de allah. Bu yolda beni yalnız bırakmayan ve her an yanımda olduğunu, beni hiçbir zaman yalnız bırakmadığını bildiğim allah. Her bokumu biliyor ve yediğim her boku onayladı. Çünkü tüm kararı bana bırakmıştı ve sonra anladımki; aslında o onaylamıyor,  onaylamak yerine bana "bu sadece senin hayatın ve canı yanan da sensin. Ben ise yanında öylece seni izlemekten başka hiçbir şey yapmayarak, savrulduğun yere seninle beraber gelip düşüşlerini, düşüşlerinin ardından yine ayağa kalkmalarını, sonra tekrar düşüşünü, ardından tekrar ayağa kalkmanı izleyip, o sıradaki bakış açını ve kendine isyan ediş tarzını not alıyorum" diyor.

Bunu anladıktan sonra, yani yukarıdaki notu yazdıktan tamda 1 yıl sonraki düşüşümün ardından tekrar ayağa kalkarken "nerde lan bu beni sevecek insan, nerde lan seveceğim insan" diye allah'a kafa tutarken anladımki,  allah çok sabırlı ve ben aslında onu bir insan gibi düşündüğüm için onunla konuşmaya çalışıyordum. oysa allah insan değildi. allah sadece allah'dı. yaratmış ve izlemeye başlamıştı.

böyle düşünmeye başladığım günlerde "allahım içimdeki bu enerjiyi başka bi şekle çevir, ya da tamamen yok et" diye dua etmeye başladım. çünkü etrafta deli gibi dönüp dururken, asıl istediğim şeyin ne olduğunu bilmediğimi kabullendim. kabullendim ve rahatladım. rahatladım ve sakinleştim. aramayı bırakıp, kendi içime çekildim. kendi içime çekilip, kendime zaman ayırmaya başladım. kendime zaman ayırınca da işte böyle sakin ve daha mantıklı birine dönüştüm.
beni mantıklı birine dönüşmem gerektiğine inandırdığın için sana şükürler olsun allahım.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.