Bunu aklım hiç almadı ve doğrusu; dediğim gibi böyle bir ihtimali düşünmedim de.
Sanki hep koşturarak yaşayacağım gibi hissederdim, öyle sanıyordum. Kimse öğretmemişti ama sanki hayat böyle yaşanılırdı diye bir his, güçlü bir sezi içimin en derininde yer etmiş, beni de ordan oraya koşturup duruyordu.
Soluklandığım kucaklar, soluklandırdığım kucağımdaki kıçlar ve daha neler neler. gün gelip hepsinin arkasından aval aval bakacağımı söyleselerdi; değil gülmek, söylenenleri ciddiye almayacağım için; gülmeye tenezzül dahi etmezdim. ama şimdi hepsi gerçek ve geceleri uyumak için bile olsa osbir çekmek bile o kadar sıkıcı ki..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
düşüncelerini kendine saklama, benimle de paylaş.