Aileden biri insanın götüne koyar da, kişi acısını yıllar sonra anca farkeder

Çocukluğumda da, çevremdeki yaşıtlarımdan farklı biriydim. Görüntüm tamamen maskülen olmasına karşın hareketlerim kadınsıydı ve ben bunun farkına çok geç, çokda kırıcı bir şekilde vardım. Hayır bir iki defa selamlaştığım insanların veya yabancı  insanların bakışları, eleştirileri değildi beni farkına vardırtan şey. Feminen biri olduğumu bana farkettiren abimdi.

O anları hatırlıyorum da; genel olarak kırıcı, aşşağlayıcı ve inanılmaz derecede tiksinir bir halde söylemişti. Hani dışardan birileri söylediği zaman sikime takmıyordum, ahahahalarla geçiştirip ruhumun en derinliğinde yok ediyordum ve hakkımda ne söyledikleri sadece o anda kalıyordu. Çevremdekilerin aşşağılayıcı  sözlerini çok ciddiye almıyordum. Ama insanın ailesinin kendi üzerindeki tek bir sözle ne kadar etkili olduğunu şimdi geriye dönüp baktığım zaman daha iyi anlıyorum.

Ailemi her şeye rağmen kötülemiyorum, aslında farkına varmama ve kendime dönüp onlara göre bir çeki düzen vermemi sağladıkları için teşekkür bile ediyorum. Ama tamamen dönüp baktığımda, acaba bu kadar kırıcı olmak, bu kadar aşşağılamak zorundamıydılar diye düşünmüyor değilim. Hani evet 13-14 yaşlarında bir erkek çocuğu ne kadar kadınsı olduğunu bilemez, farkında değildir ama en azından bu ona çok daha sakin, çok da fazla canı acıtılmadan söylenilebilmelidir. Kendisinin ne bok olduğunun farkına varması böylede sağlanılabilmelidir. Ama işte böyle acımasızca, beni ömrüm boyunca kendimden iğrenircesine farkına vardırmalarına rağmen, dönüp onlara ağız dolusu küfürler edemiyor rahat rahat onları suçlayamıyorum bile.

Neden diye sorulursa, bunun nedeni;
Onlar böyle görmüşlerdi. Eğitimleri, hayatları, yaşamları böyle geçmişti. Bazı olayları ifade ediş tarzları böyleydi. Hani bu söylediklerimle çok fazla geri kalınmış bir aile profili çizmiş olabilirim ama hayır o kadar da geri değillerdi. Çünkü sadece aile içinde böyleydik. Dışarda ise bazen bu nazik insanların aile bireylerimiz olduğuna inanamıyordum. Yani, evde bana "ananı sikiyim, lan şerefsizin dölü, lan oruspu çocuğu" diyen adamla bu toplum içindeki adam aynı olamazdı. Dağlar kadar fark vardı ve üstelik küfürlere karşı çıktığımda
sonu bazen dayak oluyordu. İşte bu yüzden çoğu zaman sessizlik çözümümdü. Bakışlarımla bile bir şeyler ifade edemezdim. İfade etmeye kalkıştığım zaman "öyle bakma, siktir ol git gözüm görmesin seni" denilirdi.

Doğup büyüdükleri çevre, gördükleri veya göremedikleri eğitimden dolayı, bana böyle bilinçsizce davrandıkları için onlara hak veriyorum. Ama bi yandanda dönüp düşününce "ee ulan şerefsiz illa her şeyi birilerinden mi öğrenmeliler, daha küçük bir çocuktun, kendileri bunun farkına varıp biraz daha uygun bir dille bunu söyleyemezlermiydi? İlla kızdıklarında "ibne herif siktir git, cevap verme" mi demeleri gerekirdi?" Zaten bende bunu duyduğum zaman susardım. Sonra işte banyo yapacağım zaman, soyunup ayna karşısında kendimi izlerdim. Yüzüm onlar gibiydi, ellerim onlar gibiydi. Kaşım, saçım, bacaklarım onlar gibiydi. Farklı olan neydi ki, bana böyle büyük bir kinle ibne herif diyorlardı???

Bu lafı abimden ilk duyduğumda bunu kızgınlıkla söylemişti. Ama kızgınlığındaki ciddiyet, o içinde biriktirilmiş ve gün yüzüne çıkarılması gereken nefret çok samimiydi. Hani her zaman küfür ederdi ama "ibne herif" sözcüğünü sarf ederkenki samimiyeti gibi değildi küfürleri. O sıradan küfürleri anlık kızgınlığını belirtmek için kullandığı sıradan cümleler gibiydi benim için. Ama dediğim gibi "ibne herif" kelimesi öyle değildi. diğer küfürlerinden çok farklıydı, onda samimiyet vardı, nefret vardı, ezip geçmek vardı ve belkide daha fazlası....

Bilmiyorum daha ileri gitmek ve düşüncelerimi bulandırmak istemiyorum. Aslında düşüncelerim değil de, miğdem bulansın istemiyorum. Öte yandan bu konuyu her zaman için kendi kendime itiraf etmekten korktum ve bu yüzden kendimden kaçtım ve aslında kendimden kaçarak bi yere varamayacağımı öğrendiğimde de, son olarak ailemden kaçtım. Kaçmak zorundaydım. Hani kaçmasaydım bile ne yapacağım, ne bok yiyeceğim bile belli değildi. Zaten sesimi de çıkaramıyordum, çünkü nerde sesimin çıkması gerektiğini çözemiyordum. Aile içinde ne zaman susmalıyım, ne zaman konuşmalıyım hiç bilemedim. Belki onlardan kaçmamın nedenlerinden biri de buydu.